WZORZEC FCI nr: 136

POCHODZENIE: Wielka Brytania

KLASYFIKACJA FCI: Grupa IX Sekcja 7

WIELKOŚĆ: mała, wysokość w kłębie: pies 34 – 36 cm; suka 32 – 34 cm, waga: 5,4 – 10 kg.

SZATA: długa, jedwabista, pozbawiona loków, dopuszczalna lekko falista, obfite pióra. Szata zupełnie nietrymowana.

MAŚĆ: czarna podpalana, rubinowa (w przypadku obu tych umaszczeń białe znaczenia nie są pożądane), trójkolorowa i blenheim (głęboki, kasztanowo-rudy kolor łat, równo rozmieszczonych na perłowobiałym tle). Znaczenia na głowie symetryczne, z miejscem między uszami na wysoko cenioną plamę w kształcie rombu.

ŚREDNIA DŁUGOŚĆ ŻYCIA: ok. 10-13 lat

HISTORIA I POCHODZENIE: tak jak dzisiaj, tak i w przeszłości brytyjscy królowie znani byli ze swej sympatii do psów. Na dworze Henryka VIII psów było tak dużo, że zabroniono wstępu na komnaty wszystkim z wyjątkiem małych spanieli. Ogromnym wielbicielem małych spanieli był Karol II. Opanowały go bez reszty i ponoć większą przyjemność sprawiały mu zabawy z psami niż sprawy państwowe.

Cavalier king charles spaniel jest stosunkowo nową rasą, bowiem liczy niespełna 100 lat. Jego pierwowzorem jest king charles spaniel, który był towarzyszem królów i arystokracji. Cavaliery są potomkami spanieli przedstawianych na XVI-, XVII- i XVIII-wiecznych obrazach znanych artystów. W XVII w. zwano je chien de Dame. Ich zadaniem było towarzyszenie bogatym damom, zabawianie ich, a także bycie atrakcją dla ich otoczenia. Pierwotnie były także częściowo psami polującymi na najmniejsze ptactwo. Swą użytkowość zatraciły dopiero w XIX w. wraz ze zmianami, jakie nastąpiły w ich wyglądzie. Te małe spaniele były ulubieńcami królewskich i szlacheckich rodów Anglii. Wielkimi ich pasjonatami były takie osobistości jak: Henryk VIII, Elżbieta I i Maria I Stuart. Szczególnie cenione były przez angielskich królów: Karola I – od którego wzięła się nazwa „king charles spaniel” oraz Karola II – wielkiego miłośnika rasy. Cavalier king charles spaniel wywodzi się od king charles spaniela i nie ustępuje mu urodą. Wiele osób nie odróżnia tych ras, co więcej, nie ma pojęcia o istnieniu tej pierwszej. Natomiast podstawowa wyraźna różnica to wielkość. King charles spaniel waży około 3,5-6,5, zaś cavalier 5,4-8 kg. Sprawia przez to wrażenie mocniejszego niż jego krewniak. Pieski różnią się także proporcjami ciała. Wyraźną różnicę dostrzegamy, gdy porównamy kufy – u cavaliera jest ona zdecydowanie dłuższa.

W 1920 r. zaczęto prowadzić planową selekcję pod względem dłuższej kufy i płaskiej czaszki, czego efektem miał być cavalier king charles spaniel. W 1928 r. opracowano pierwszy wzorzec rasy. Początkowo kynologowie nie byli chętni do uznania nowej rasy. Dopiero w 1945 r., po latach zmagań i ciężkiej pracy hodowców, king charles spaniel i cavalier king charles spaniel zostały uznane za dwie odrębne rasy. W 1940 r. pierwsze osobniki trafiły do USA. Jednak prawdziwy rozkwit hodowli psów tej rasy w tym kraju przypada na lata 50. XX w. W latach 70. XX w. rasa zyskała bardzo dużą popularność w Anglii i poza jej granicami. Od tego czasu znajduje się na liście najpopularniejszych, co niestety odbiło się na zdrowiu psów. W Polsce cavalier king charles spaniel jest stosunkowo mało znany.

CHARAKTER I UŻYTKOWOŚĆ: cavalier king charles spaniel to luksusowy, pełen wdzięku i elegancji piesek, hodowany w celach reprezentacyjnych. Odznacza się łagodnym usposobieniem, jest doskonałym rodzinnym psem do towarzystwa. W domu spokojny i niehałaśliwy. Towarzyski i przyjazny w stosunku do ludzi, a także zwierząt. Rasa słynie z wierności i łatwości układania. Polecić ją można każdemu, kto chce mieć niekonfliktowego towarzysza. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę, że cavalier ma stosunkowo delikatną psychikę. Z tego względu nieodpowiednie w wychowaniu są krzyki i tzw. mocna ręka. Pies tej rasy nie lubi samotności. Przywiązany do właściciela, lubi wszędzie mu towarzyszyć.

Cavalier to dobry towarzysz dla starszych dzieci – lubi pieszczoty i wspólne zabawy. Nie wykazuje dużych skłonności do niszczenia przedmiotów, jeśli ma własne zabawki i jakieś zajęcie. Dobrze się czuje w grupie psów. Nie jest konfliktowy, nie wszczyna awantur na spacerach.

Dla cavaliera nie jest konieczny dom z ogrodem. To typ kanapowca. Dobrze się czuje nawet w niewielkim mieszkaniu – oczywiście, jeśli tylko będzie miał zapewnioną odpowiednią dawkę codziennego ruchu.

Psy tej rasy wykorzystuje się w dogoterapii. Nierzadko biorą udział w psich sportach, m.in. w agility. W obecnych czasach utrzymywane są głównie jako psy do towarzystwa.

PROBLEMY ZDROWOTNE: cavalier king charles spaniel to długowieczne psy, żyjące przeciętnie 9-14 lat. Podobnie jak wśród przedstawicieli innych ras zdarzają się u nich problemy zdrowotne charakterystyczne dla tych psów: dysplazja stawów biodrowych, dysplazja stawów łokciowych, zwichnięcie rzepki, dystrofia mięśniowa.

Kupując psa tej rasy, bardzo ważne jest, by sprawdzić jakość hodowli. Niekontrolowane rozmnażanie i wysoki współczynnik inbredu mogą prowadzić do ujawnienia się wrodzonych chorób serca, które są znamienne dla tej rasy.

Poważny problem stanowi przewlekła choroba zastawki dwudzielnej. W wyniku tego schorzenia dochodzi do cofania się krwi z lewej komory do lewego przedsionka. Choroba u większości osobników ujawnia się po 6 roku życia. Jej następstwem są skurczowe szmery sercowe. Dlatego co roku warto regularnie robić badania u kardiologa.

Słabą stroną cavaliera są oczy. Stosunkowo częste schorzenia narządu wzroku to: podwinięcie powiek, podwójny rząd rzęs, a także suche zapalenie rogówki i spojówki. Rasa wykazuje predyspozycje do: zaćmy, dysplazji siatkówki, dystrofii rogówki. Sporadycznie mogą się przydarzyć alergie pokarmowe, wziewne i kontaktowe. Z uwagi na charakterystyczną budowę kufy cavalier ma skłonności do odkładania się kamienia nazębnego, dlatego powinno się od szczeniaka przyzwyczajać psa do mycia zębów. Można również stosować specjalne płyny lub podawać psie gryzaki dentystyczne.

SPECYFIKA ŻYWIENIA: cavalier ma doskonały apetyt i skłonności do tycia, dlatego należy kontrolować ilość podawanego pokarmu. Trzeba pamiętać, że każdy pies potrzebuje do życia białka, tłuszczu, węglowodanów, witamin, a także związków mineralnych, których proporcje powinny się zmieniać w zależności od wieku i trybu życia psa. Szczenięta powinny dostawać pełnowartościową karmę wysokobiałkową i odpowiednio zbilansowaną.

PIELĘGNACJA: cavalier king charles spaniel z uwagi na charakter okrywy włosowej nie wymaga czasochłonnej pielęgnacji. Ma długą, jedwabistą i pozbawioną loków szatę. Całość zabiegów pielęgnacyjnych sprowadza się do rozczesywania dłuższych włosów tworzących frędzle na ogonie, uszach i łapach.

Cavalier najintensywniej linieje na wiosnę, ale właściwie przez cały rok gubi niewielkie ilości sierści. Jego włos jest miękki, dlatego nie wbija się w dywany i łatwo go posprzątać. Przedstawiciel tej rasy wymaga stosunkowo częstego czesania. Jego sierści się nie podcina ani nie trymuje.

Szczególną uwagę należy zwrócić na wrażliwe oczy i uszy cavaliera, bowiem psy tej rasy mają często stany zapalne. Bardzo ważna dla pięknych włosów jest właściwa dieta. Nie można również zapomnieć o higienie jamy ustnej, regularnym obcinaniu pazurków i innych czynnościach kosmetycznych, które pozwolą psu przez długi czas pozostać w doskonałej formie.

Autor:
mgr Anna Malwina Stojak, zootechnik

Strona:

Cavalier king charles spaniel – urodzony arystokrata - Weterynarianews

WZORZEC FCI nr: 257 (data publikacji obowiązującego wzorca: 30.10.2016 UŻYTKOWOŚĆ: Pies myśliwski do polowania na ptaki i drobną zwierzynę. Pies do towarzystwa.

POCHODZENIE: Japonia.

KLASYFIKACJA FCI: Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych. Sekcja 5 Szpice azjatyckie i rasy pokrewne. Bez prób pracy.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Shiba była rodzimą japońską rasą już od czasów pierwotnych. Słowo „shiba” oznacza coś „małego”, „małego psa”. Środowiskiem, w jakim ukształtowała się shiba, był górzysty obszar, położony nad brzegiem Morza Japońskiego; używana była do polowania na małą zwierzynę i ptaki. Przedstawiciele rasy różnili się od siebie nieznacznie, ze względu na zróżnicowanie miejsc ich pochodzenia. Ponieważ w latach 1868-1912 sprowadzano z Anglii takie psy, jak setery angielskie i pointery, polowania stały się w Japonii formą sportu. Krzyżowanie shiby z angielskimi psami stało się tak powszechne, że w okresie między rokiem 1912 a 1926 czysta shiba stała się prawdziwą rzadkością, której występowanie ograniczało się do obszarów, z których się wywodziła. Około roku 1928 myśliwi i inni wykształceni ludzie zainteresowali się ochroną czystej shiby; rozpoczął się poważny program ochrony niewielkiej liczby czystych linii, natomiast wzorzec rasy ostatecznie ujednolicono w 1934 r. W 1937 r. shiba została uznana za „pomnik przyrody”; następnie hodowano ją i ulepszano tak, by stała się rasą, jaką znamy dziś.

WRAŻENIE OGÓLNE: Pies mały, harmonijny, o dobrym kośćcu i dobrze rozwiniętych mięśniach.Mocnej budowy. Szybki, swobodny i piękny chód. WAŻNE PROPORCJE: Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 10:11.

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT: wierny, o wyostrzonych zmysłach, bardzo czujny.

GŁOWA: szerokie czoło, stop (przełom czołowo-nosowy) wyraźnie zaznaczony, z delikatną bruzdą, nos pożądany czarnego koloru, grzbiet nosa prosty, kufa umiarkowanie gruba, zwężająca się, wargi przylegające, zęby mocne, zgryz nożycowy, policzki dobrze wykształcone, oczy nie za małe, trójkątne, ciemnobrązowego koloru, zewnętrzne kąciki oczu skierowane lekko ku górze, uszy stosunkowo małe, trójkątne, nieco pochylone do przodu, pewnie stojące. SZYJA: gruba, mocna i zharmonizowana z głową i tułowiem.

TUŁÓW: grzbiet prosty i mocny, lędźwie szerokie i umięśnione, klatka piersiowa głęboka, żebra umiarkowanie wysklepione, brzuch lekko podciągnięty. OGON: wysoko osadzony, gruby, zdecydowanie zwinięty lub zagięty jak sierp nad grzbietem, gdy ogon jest opuszczony, jego koniec sięga niemal stawów skokowych.

KOŃCZYNY PRZEDNIE: Wygląd ogólny: widziane z przodu proste. Łopatka umiarkowanie ukośna. Ramię tworzy z łopatką umiarkowany kąt. Łokcie przylegające, śródręcze tylko trochę nachylone. Łapy: Palce zwarte i dobrze wysklepione, opuszki twarde i elastyczne, pazury twarde, preferowane ciemnego koloru.

KOŃCZYNY TYLNE: uda dobrze rozwinięte, podudzia również, stawy skokowe grube i mocne, stopy: palce zwarte i dobrze wysklepione, opuszki twarde i elastyczne. Pazury twarde, preferowane ciemnego koloru.

RUCH: Lekki i energiczny.

SZATA: SIERŚĆ: włos okrywowy szorstki i prosty, podszerstek miękki i gęsty, włos na ogonie nieco dłuższy i nastroszony.

MAŚĆ: ruda, czarna podpalana, sezamowa, czarna sezamowa, ruda sezamowa. Sezamowy: równomierne połączenie białych, rudych i czarnych włosów.

Czarny sezamowy: przewaga czarnych włosów nad białymi.

Rudy sezamowy: rude tło, połączone z czarnymi włosami.

Wszystkie wspomniane wyżej kolory muszą mieć „urajiro”, czyli białawą szatę po bokach kufy, na policzkach, spodzie żuchwy, szyi, klatce piersiowej, brzuchu i spodniej części ogona oraz wewnętrznej stronie kończyn.

WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie: psy: 39,5 cm. suki: 36,5 cm.

WADY: Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i dobrostan psa. Brak dymorfizmu płciowego. Lekki przodozgryz lub tyłozgryz. Liczne braki w uzębieniu. Lękliwość. Łaciatość.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: agresja lub wyraźna lękliwość, wyraźne wady budowy lub zaburzenia zachowania, niestojące uszy, wiszący lub krótki ogon, znaczny przodozgryz lub tyłozgryz. Każdy pies, wykazujący wyraźne deformacje budowy i zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany. Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.

Na podstawie wzorca, strona ZKWiP

09.02.2017/EN TŁUMACZENIE: Olga Jakubiel.Rewizja i uzupełnienie tłumaczenia polskiego sierpień 2022 Mirosław Redlicki

 Shiba Inu

Cavalier King Charles Spaniel

Kontakt:

zlosiowegolasu@gmail.com

603 787 945

Śledź nas

Adres Hodowli:

05-504 ŁOŚ

koło Piaseczna pod Warszawą